Actie zonder aandacht

Hoe weet je dat een pad een pad is als je het pad niet kan zien?

Lopend over de sneeuw, en in het donker, valt het me op dat mijn hersenen ingesteld staan op visuele scheiding van elementen van de weg. Alles is wit, en met een dik pak daarvan. Het aanzicht van de grond en wat wij daar op gebouwd hebben, is glad gestreken. In gecurvde witheid. Geen duidelijke afscheidingen meer. Waar stop het pad en start het grasveld. Waar stop de weg en start de stoeprand.

Als je je niet bewust bent van je gedachten en acties, hoe weet je dan dat dat wat je aan het doen bent, echt is wat je doen wilt? Als je gedachten en acties als een dik pak sneeuw over je intenties en hoogste ideeen liggen, hoe weet je dan dat je je op het juiste pad begeeft. Of dat je niet toevallig dwars door de sloot loopt. Of feitelijk als een kip zonder kop, als een actie zonder aandacht, elk intern pad haaks doorkruist.

Werkt de wereld je tegen, kan het allemaal beter, wil je nou eindelijk eens gaan sporten maar het komt er steeds niet van, hebben zij het toch altijd beter, is dat briljante idee nog niet uitgevoerd, je kan er allemaal toch niets van? Onzin! Het is tijd om de bezem te pakken. Nee, laat maar zitten: pak de sneeuwschuiver. Dat wil zeggen… neem eens een wandeling over een klein paadje — je moet ergens beginnen. Ga op dat stoeltje zitten, en observeer wat de sneeuw is. Zie het vallen, zie het liggen, zie het integreren in het pak dat er al ligt. Neem het op. Knijp er een sneeuwbal van, gooi het tegen een boom, en ervaar de losse kristallen die dan alle kanten op vliegen.

De sneeuw is mooi, er is veel te ontdekken. Helemaal als je op het pad bent aanbeland. Durf je leven te leven.

PS: zie mijn stelling alles wat je zegt…